Bitwa pod Proszowicami - uroczyste obchody w 85 rocznice obrony przed hitlerowskim najazdem.

Osiemdziesiąt pięć lat temu w nocy z 6 na 7 września 1939 roku na przedmieściach Proszowic, w rynku miasta i na cmentarzu parafialnym żołnierze Wojska Polskiego toczyli bój z niemieckim najeźdźcą. Na tle wojny we wrześniu i październiku 1939 roku bitwa ta była epizodem, nie mniej jednak była to najpoważniejsza potyczka między regularnymi wojskami polskimi i hitlerowskimi w północnej części Małopolski.

Bitwa pod Proszowicami to symbol walki Polaków z niemieckim agresorem.

W czasie odwrotu ze Śląska oddziały Wojska Polskiego zostały zaatakowane przez Wehrmacht, właśnie 6 września niemieckiej 10 Armii udało się włamać głęboko w polski front obronny. Na przedpolach Proszowic i w samym mieście walka pododdziałów 55 Dywizji Piechoty (rezerwowej) będącej częścią Armii „Kraków”, z jednostkami niemieckiej 5 Dywizji Pancernej trwała kilkanaście godzin. Żołnierze walczący pod Proszowicami to Ślązacy – mieszkańcy Żor, Pszczyny i Rybnika. W bitwie zginęło 125 żołnierzy Armii Kraków, 118 z nich spoczywa na Proszowickim cmentarzu. Byli dojrzałymi mężczyznami, większość z nich miała ponad 30 lat, młodsi mieli po 20 parę lat, najstarsi zbliżali się do 40. Byli żołnierzami głównie z 203. i 204. Pułku Piechoty oraz 65. Pułku Artylerii Lekkiej wchodzących w skład 55. Dywizji Piechoty płk. Stanisława Kalabińskiego. Dywizja była częścią Grupy Operacyjnej “Śląsk” działającej w ramach Armii “Kraków”.

Skutkiem tej i kolejnych walk było odwrót 55. Dywizji, której żołnierze walczyli póżniej pod Osiekiem, potem na wschód od Wisły i pod Tomaszowem Lubelskim. Z kolei 9 września prawe skrzydło niemieckiej 10 Armii zdołało wyprzedzić i okrążyć silne siły polskie próbujące wycofać się za Wisłę, gdzie odbywały sie kolejne dramatyczne bitwy.